Ik voel het aankomen en toch overvalt het me. Ik weet dat het niet zo handig is, dat het waarschijnlijk hysterisch is en dat het ook zomaar lelijk kan worden. Overdreven ook. Ik probeer het tegen te houden, maar ik verlies het. Ja hoor, daar zijn ze dan. Ik slik ze weg, tegen beter weten in. Ik zit op een zondagavond met mijn liefste in een overvol restaurant en de tranen rollen over mijn wangen. Oh jee, er dreigt zelfs een Ugly Cry… Hoe ben ik hier beland?!

Het is zondagmiddag en we zijn onderweg naar opa en oma. Onze jongens gaan logeren. De oudste is al een paar keer geweest en hij vindt het een feest bij opa en oma. Voor de jongste is het de eerste keer en ik vind het spannend. Hij kan nog niet praten en hangt best wel aan ons. Zal hij begrijpen dat we hem niet in de steek laten? Zal hij niet van de trap vallen? Of in de sloot? Wat erg helpt, is dat hij zijn grote broer bij zich heeft. Voor hem, maar ook voor mij is dit een flinke geruststelling. Hij zal een heerlijke tijd hebben. Vast wel. Heus wel.

Om te vieren dat we het huis voor ons alleen hebben, gaan manlief en ik een grote schoonmaak houden. Ja ja, wij weten wel hoe we moeten feesten! Het huis is leeg en we zijn samen, daar moeten we even gebruik van maken. In no time is achter elke kast en onder elk bed het stof verwijderd en kunnen we weer naar buiten kijken door schone ramen. Fijn hoor. We hebben een cadeautje verdiend en besluiten een hapje te gaan eten in een lekker restaurant aan zee. Gewoon, omdat het kan.

Zo gezegd, zo gedaan. Na een douche en een paar minuten fietsen arriveren we in het restaurant. Het is een Braziliaans restaurant en het is helemaal afgeladen. We gaan lekker op het terras zitten en bestellen een drankje. We praten over alles wat ons bezig houdt en doen ons best het niet alleen over de kinderen te hebben. Dit lukt aardig en ik geniet met volle teugen. Het eten is heerlijk, de wijn is fijn en iedereen om me heen is vrolijk en heeft een goede avond. Vanaf het begin dat we er zijn, speelt er een man op een akoestische gitaar en laat sfeervolle Zuid-Amerikaanse klanken horen. Opeens wordt hij vervangen door luid feestgejoel en drie dansers verschijnen in het restaurant. Twee prachtige vrouwen en een mooie man schudden met hun heupen zoals alleen Brazilianen dat kunnen en iedereen lacht en swingt mee in zijn stoel. Al snel staat een aantal mensen op en gaat meedansen. Een vader met zijn dochtertje, een verliefd stel, ze doen mee en iedereen straalt. Naast ons zitten zes vriendinnen en als twee van hen opstaan om mee te gaan dansen, gebeurt het.

Freeze!

Alles en iedereen staat opeens stil. Ik kijk op afstand naar wat er gebeurt in het restaurant en ik zie mensen lachen, ik zie kinderen dansen, ik zie stelletjes verliefd zoenen, ik zie vaders trots naar hun dochters kijken, ik zie de eigenaar zijn restaurant tevreden observeren, ik zie de gitarist glimlachend met een drankje naar zijn collega’s kijken, ik hoor de opzwepende klanken, ik hoor het gejuich van de vriendinnen naast ons, ik hoor mensen klappen. Als in slow motion zie ik de dansers bewegen en ondeugend lachen.

Werkelijk elke millimeter in deze ruimte is gevuld met geluk en vrolijkheid. Elke seconde van dit moment is zonder zorgen. Onze wereld die op dit moment zo vreselijk onrustig is, waar we op de meest uiteenlopende plaatsen opeens niet meer veilig zijn, waar zoveel haat en onbegrip is, onze wereld is op dit moment perfect en prachtig en liefdevol. Iedereen om mij heen lacht en is blij. Iedereen.

Alles is liefde

Dit alles komt in een seconde bij me op en bij me binnen. Ik kijk om me heen, ik ruik, ik proef, ik hoor, ik voel.. En ja hoor, de brok in mijn keel laat zich niet meer wegslikken. Mijn ogen vullen zich met tranen en opeens zit ik te huilen. Ik kan er niets aan doen. Nu ik er aan terug denk, gebeurt het stiekem weer. Ik voel dat iedereen om mee heen in dit moment zorgenvrij en blij is en dat raakt me enorm. Waar vind je dat nog? Ik spreek het uit naar mijn lief en hij aait me over mijn wang. Dat maakt de dreiging van de ugly cry (term van mijn geliefde miss Oprah, u vast wel bekend) niet minder. Mijn lief vindt er helemaal niets van dat ik huil omdat ik zo gelukkig ben, hij begrijpt het en kent me en waardeert het zelfs. Pfff.. Zakdoekjes uit de tas. Ik neem het er gewoon lekker van. Ik neem het in. Ik laat het gaan. Ik laat de tranen lopen. Strakke make-up is highly overrated. Ik kijk om me heen, ik lach door mijn tranen heen en geniet met volle teugen.

Proost

Net zo snel als dat het komt, verdwijnt het ook weer. Het liedje is afgelopen, mensen juichen, kinderen springen en iedereen gaat weer zitten. Ik zucht een paar keer flink en proost. Ik proost op het leven. Ik proost op de liefde. Wat een mooie avond. Wat een mooi leven. Wat een mooie wereld.

Vergelijkbare berichten